Raleighvallen en de Voltzberg

Ja, eindelijk de tijd gevonden om over dit onvergetelijke avontuurtje een verslag te schrijven.

Het was gewoon DE MAX!

Vier dagen weg, met ons hele huis en nog enkele Nederlandse vrienden.
Voor het chicks-huis (hier), leek het wel een team-buildingactiviteit, de sfeer is hier echt super gezellig vanaf dan.
Maar goed, ik begin van bij het begin.

Vrijdagavond, komt een busje ons ophalen. Een half uur te vroeg. (Als de Surinamers een uur met je afspreken, zijn ze altijd te laat dus wij totaal nog niet klaar natuurlijk..) Maar deze organisatie is altijd echt goed op tijd, wat positief is natuurlijk.
Alé, toch klaar geraakt, 'wijle weg'! Nog even de anderen ophalen zodat we in totaal met een leuk groepje van 15 waren met daarbij enkele mensen die de tour begeleiden: gidsen, chauffeur en een Javaanse kokkin.

Die busrit begon heel gezellig, wat wil je, iedereen uitgelaten om 4 dagen weg te zijn.
We moesten helemaal in Witagron in het Kwinti-dorp geraken wat echt een heeeel eind rijden is, in Lelydorp maakten we onze laatste stop want vanaf dan: 'einde beschaving'. Laatste levensmiddelen werden ingeslaan bij de Chinees (die zijn echt altijd open, die winkeltjes en ze hebben er echt ALLES, vergelijk het met een nachtwinkel maar dan ook overdag).

Iedereen voorzien van eten, drank, pillampen,.. konden we vertrekken. Eens van de verharde weg vanaf, begon de veldbaan-race opnieuw.. Een bauxiet-rode weg met zandplekken, bulten, putten,.. Je werd dus van de ene naar de andere kant geslingerd, maar het had zijn charmes :)
(Gijs & Sara, ineens lag ik strike als ik dacht aan onze rit tijdens de kampverkenning, het was nog net iets erger :D)   

De Bauxiet-weg

Uren en uren gingen voorbij. Er werd geslapen, gezongen, kaartspel gespeeld, gelachen.. En uiteindelijk kwamen we toch toe in Wittagron, dit is een Marrondorp (Marrons zijn de 'bosnegers', en zij zijn West-Afrikaanse slaven die in der tijd van de plantages zijn weggevlucht om in de bossen in groep te gaan leven). We kregen een overdekte plaats toegewezen en dat werd voor 1 nacht ons hangmattenkamp. Begin die maar is op te hangen, zo'n hangmat als je dat nog nooit gedaan hebt, en dan nog in het donker. Gelukkig waren er ervaren mannen en vrouwen mee die dit al eerder hadden gedaan.
Zo een hangmat ligt trouwens nog goed, als ze goed opgehangen is tenminste. Het mooiste daaraan is natuurlijk alles wat je kan zien en horen rondom jou. 's Nachts brulapen, en alle bosgeluiden, 's morgens een heel mooi uitzicht.

Hangmattenkamp 1

Zaterdag tijd om verder te gaan. Alles afbreken en op tijd naar onze afspraak met de bootsman. 10u werd uiteindelijk 11.30. Zo gaat het er hier aan toe.. Wachtend op een steiger aan de Coppename rivier, was onze korjaal dan toch op komst. Eenmaal alles ingepakt en wij bij, had de man door dat 1 van de vele lekken in de boot toch echt te groot was. Stoppen aan zijn dorp, uitstappen en wachten totdat hij dat had gerepareerd. En dat ging snel! Met een machette en een stukje hout, heeft hij dat ding gerepareerd. 

Wachten op de reparatie

Vraag mij niet hoe, maar we konden verder.   

Deze rit duurde echt lang: in een korjaal, op een houten plankje, met 3 naast elkaar gepropt, uiteindelijk zittend op een zwemvest, in de plakke zon, maar we bleven optimistisch :)
Gelukkig zagen we onderweg enkele roggen, zwarte gieren, ara's, en nog wat andere dieren.

Na drie uur op de boot, maar ik denk dat het er meer waren, ein - de - lijk aangekomen. Opnieuw een mond vol van verbazing. Waar waren we nu weer aangekomen.. Nog niet bekomen van dit, werden we opeens verwelkomd door een hele hoop doodskopaapjes in een boom. Ze kwam zelfs uit ons hand banaan eten, super schattig!    

De aapjes die tot bij ons kwamen

Ons hangmattenkamp stond dit keer boven op een rots, en had een heel hoog verdiep. We hadden dus het prachtigste uitzicht op de rivier en haar kronkels tussen een hele hoop rotsen.

Hangmattenkamp 2

Uitzicht van op ons balkon

We werden goed in het ophangen van hangmatten, dus probeerden we het zelf. Enkelen zijn op de grond beland maar de meesten hebben het 2 nachten uitgehouden. Applausje aan onszelf!

Nog steeds genietend en verwonderd van de omgeving, konden we gaan eten en het was weer heerlijk. Een heel weekend aten we Javaanse gerechten en op de beste manieren klaargemaakt!
Wist je trouwens dat piranha echt lekkere vis is! Onze chauffeur had even zijn hengel uitgeslagen en direct beet. Het enige wat je kan tegen houden om er niet van te eten, is de kop die boos naar jou ligt te loeren en met tanden bloot.

Door het lage water onderweg (want het is hier grote droge tijd), hadden we toch wat vertragingen opgelopen dus hadden we niet veel meer te doen. We zijn dan maar even gaan afkoelen, enfin ja, wat je afkoelen kan noemen want dat water in de rivier is gewoon echt warm, en was het tijd voor een potje weerwolven. Heel gezellig.
Iedereen ging trouwens vroeg slapen, want morgen was het een heel zware dag. De top beklimmen.

Ik had nog even geen zin, dus samen met Elise (onze vaste partner voor een trip) en nog wat van de jongens lagen we sterren te kijken op de rotsen. En wat een hemel daar! Onbekende sterrenbeelden omdat we aan een andere kant zitten. De grote beer, poolster, .. zijn hier zelfs niet te zien!

Vallende sterren en zelfs nog een komeet, hebben we zien passeren. Echt genieten.
Een toevallige passant (een gids van ons verblijf) is met ons nog op dierenjacht getrokken, we hadden er dan ook zelf om gevraagd. Alles was je in het donker ziet blinken door het schijnsel van je zaklamp zijn dieren: spinnen (gelukkig ben ik er geen tekengekomen), padden, kleefkikkers, allerhande vissen én kaaimannen! Rode blinkende bolletjes, gaan we er naartoe? Ja! We gaan ernaartoe. De durvers bleven achter!
Met z'n drieën + gids op weg naar die blinkende ogen. Klauterend over rotsen, uitkijkend waar je loopt om toch geen kikkers te verpletteren, springend over kleine watertjes kwamen we steeds dichter.
In een klein 'badje' waar hij niet gemakkelijk weg kon, lag onze kleine vriend. Geel, groenachtig gestreept, rustig ademhalend, lag hij daar. Echt super om te zien. Niemand van ons die een camera bij had, echt balen! Het zal voor eeuwig in ons geheugen moeten geprint blijven :-)

Zondag was de zware dag. De beklimming van de Voltzberg! Tegen 7u aan het ontbijt om in de frisse koelte te vertrekken. 7km door de jungle, en die was echt chique. Uitgezonderd die slang op de weg, een labaria, familie van de bushmaster en uiterst giftig. Maar wel weer een avontuurtje om te onthouden ;) We komen aan op een platteau'tje en ineens ligt hij voor ons. Hoe gaan we daar in godsnaam op geraken? Overal leek die berg rond te zijn en nergens liep een zichtbaar pad.. Tijd om door te gaan.

Slang (Labaria) op de weg!

De fameuze Voltzberg, op die linkse top stonden we!

Nog een half uurtje en we stonden aan zijn voet. We liepen in zijn schaduw en opeens een padje, recht omhoog. Enkele rotsen en lianen. Beide handen moesten we vrij houden samen met onze voeten om boven te geraken. Dit was echt fantastisch eigenlijk. Ons hele lichaam hebben we moeten gebruiken om boven te geraken.
Eenmaal dat pad voorbij, kwamen we aan een steile wand. Deze liep schuin/recht omhoog, zonder enige schaduw, ergens nog een struikje want we zaten natuurlijk al voorbij de boomgrens. Beginnen stappen en afzien. Ieder op zijn eigen tempo, regelmatig stoppen en drinken alhoewel die fut voor drinken wel weg was. Opletten dat je niet aan de kant liep waar de afgrond was, blijf zo ver mogelijk daar vandaan. Nog even.... Aangekomen! Het eerste wat je daar tegen komt is een fameuze 'steenman' (een hoop stenen waar je er één bij legt voor ieder die daar gepasseerd is), en dan is er het uitzicht. Magnifiek!  

Een uitzichtje

250m boven de zeespiegel, boven de boomgrens, starend op andere bergen in de verte en de schaduw van de wolken die je boven de bomen ziet hangen. Prachtig.. We keken trouwens ook uit op Brazilië, nu ik dat dan toch al gezien heb, moet ik er niet meer naartoe. Lekker makkelijk ;)

Nog even bekomen en dan de afdaling. Het deed zelfs pijn aan tenen en voeten om naar beneden te gaan. Ik probeerde het op allerlei manieren maar ik was toch blij om terug op de grond te staan.

Heel moe maar zeker en vast voldaan, kwamen we terug aan onze slaapplaats. Nog is in de rivier en dat doet zo'n deugd! Nog iets eten en de mannen hadden achter onze rug een kampvuurtje geregeld, ze gingen vissen, zeiden ze. Een hele gezellige avond! We deden een poging tot Weerwolven, maar het was te donker en niet handig daar op de rotsen en dat kampvuur. We zijn dan maar wat blijven praten en gezelligen.

Maandag dan alweer de laatste dag. Echt jammer. Net nu het zo gezellig werd!

Het laatste wat we zagen waren de moeder -of Raleighvallen. Een uurtje lopen door de jungle, en een prachtig zicht. Als het water hoger had gestaan, had dat waarschijnlijk nog veel spectaculairder geweest! Aan ons bootje op deze plek zwommen sidderalen, dat zijn ook schone beesten. Jammer dat je ze niet kan aaien..

Op deze plek zijn we niet zo lang kunnen blijven, we moesten op tijd huiswaarts vertrekken. Alles afbreken, nog iets eten en terug de boot in. Niemand die er zin in had maar de terugreis was geweldig!

De ritjes leken veel minder lang dan in het opgaan. Er werden spelletjes gespeeld in de boot, gelachen, geslapen en met water gespeeld.
De busrit was even geweldig. Het werd terug donker en dan is het het leukst. Muziek werd opgezet, er werd gezongen, gelachen en het was weer veel te snel voorbij!

Gelukkig zijn we elkaar allemaal vanavond al terug. 2 van de groep die terugkeren naar Nederland en daar moeten we natuurlijk iets op eten. Hier in huis is het ook super gezellig. We zitten bij elkaar op ieder moment dat het kan en we amuseren ons te gek :) Echt leuk!

Het was wel de laatste grote trip, want die zijn redelijk duur. Als student zijnde, groeit er jammer genoeg ook hier in deze warmte geen geld op onze rug en zullen we het houden bij kleinere uitstapjes maar natuurlijk even onvergetelijk! :)

Een fantastische groep :)