New Aurora

Eindelijk nog eens een blogbericht.
Wist je dat we al over de helft zitten? Nog 5 weken en we zijn terug in het koude Belgenland.
De komende weken zullen volgens mij voorbij vliegen, genieten is dus nog de boodschap!

Goed, ik ben hier weer met een prachtverhaal, althans toch een pracht avontuur!
Eerst leg ik even de opzet uit:
Stichting Sabi, een Nederlandse organisatie steunt projecten in Suriname. Zo hebben zij bij ons op Zaailand (internaat) een computerproject opgestart indertijd.
Zij hebben in de school op New Aurora ook een computerproject opgestart maar natuurlijk valt dat niet makkelijk op te volgen. Dit dorp ligt op 3uur rijden met de auto, en nog eens 2uur varen met de boot verwijderd van de stad. Een heel eind dus.
En wij kregen het aanbod om naar daar te reizen en interviews af te nemen van de schoolkinderen, de juffen en inwoners van het dorp. Aan hen moesten we vragen of ze ooit al al met een pc gewerkt hadden, of ze uberhaupt wisten wat een pc was, of ze internet kenden en waarom het belangrijk is dat er een computerruimte is/komt?
Samen met ons ging Edgar, een jongen van op internaat en oorspronkelijk uit New Aurora. Hij ging het vervoer regelen: 2 neven van hem Samuel en Derek, ook van daar. En daarbij nog de cameraman, Piet voor de vrienden, reisden we van donderdag tot zondag af naar het diepe binnenland.

Het verhaal:

Donderdag vroeg in de ochtend, stonden Eline en ik al te popelen om te vertrekken. Enkele van onze huisgenootjes kwamen ons uitzwaaien omdat zij in die tijd naar huis zouden vertrekken.
8u werd half 9. Half negen werd 9u. Telefoon van Edgar: We vertrekken we vertrekken!
Het werd half 10. Twintig voor 10, telefoon: Ines zet jullie nog maar rustig neer. We komen er aan eerst nog wat problemen met de auto, het zal 10u zijn.
Haha, 10u, nog niemand.. Terug telefoon: Ben je het beu van  te wachten? (Mijn 'hallo' klonk al eerder onvriendelijk, vandaar), we zijn op Tourtonnelaan (een straat dicht bij ons), welk nummer was het? Joehee, 10.20u, ze hebben het gehaald!
Zo gaat het er hier aan toe.. We zijn het ondertussen al gewoon.
Afscheid genomen van onze vriendinnen, tijd om te gaan. De auto zat afgeladen vol! Voorraad voor de familie daar (rijst, soft = limonade, drinkwater, ...), wij hadden een doos laptops mee om aan de school te schenken (vanuit Stichting Sabi). En dan nog de cameraman met zijn spullen maar we zijn tot in Atjoni geraakt. Hier moesten we de boot in, met al dat gerief. De boot zat ook goed vol maar we hadden allesinds meer plaats dan in de boot naar de Raleighvallen.. Gelukkig! :)

Onze boot bij vertrek

Wat we onderweg zagen was fantastisch, adembenemend,.. Maar wat we in het dorp zagen was gewoon onbeschrijflijk..! Nog nooit gezien, jawel, gezien op National Geographic of een ander informatief programma..
De eerste stappen tussen de hutjes door gaven me een instant kamp-gevoel en ik dacht even dat ik in Afrika zat.

Een stukje van het dorp

Vrouwen doen de was op een steen, op diezelfde steen maken ze 'van-de-nacht-ervoor-geschoten-tapir' schoon voor het avondeten, kinderen zwemmen rond in de Surinamerivier, ze dragen een touwtje rond hun middel om ze te beschermen tegen kwade geesten, vrouwen inclusief kinderen dragen tonnen/emmers/schalen op hun hoofd, er wordt gevaren in een korjaal, iedereen beschikt over een kostgrondje, er is een kookhut waarin men alles klaarmaakt op een houtvuurtje, het weinige dat ze hebben willen ze delen met ons,.. Ongezien fantastisch..!
Wij kwamen toe en deden gewoon mee met het leven daar, primitief en het lag me. Ik heb er echt van genoten en ik wilde even niet meer terug!
We zijn ongeloofelijk goed ontvangen door de familie van Edgar en zijn neven. We kregen eten, drinken, .. En we moesten zelf niets doen, waar we ons natuurlijk niet al te goed bij voelden. Ik heb maar was cassaves naar huis helpen dragen, dat was het enige dat ik mocht. :)
We schonken hen koekjes op het einde, dat mochten we eigenlijk ook niet doen. We hebben hen uitgelegd hoe onze cultuur in elkaar zit. Zo begrepen ze het, en hebben ze het toch maar aangenomen.

Kinderen van de school

De interviews:
Onze dag startte donderdag om 7u. Tegen die tijd moesten we aan de schoolboot staan om mee kinderen op te halen vanuit omliggende dorpen die in Nw Aurora naar school gaan.
Tegen dat zij aankwamen ging de bel. 8u, tijd voor de vlaggenceremonie en het ochtendgebed.
Alle kinderen op rijtjes per klas, 1 klas rond de Surinaamse vlag. Alle kinderen zingen samen het volkslied en de vlag wordt rustig opgelaten. In stilte gaan ook zij in hun rij en zingen de kinderen het ene lied na het andere. De dagteksten worden door een juf voorgelezen en wij 'de gasten' worden ook verwelkomd. Ook voor ons wordt een lied gezongen en ik werd er zowaar emotioneel van.
Tijd om de computers te schenken, dit is een stap vooruit voor de school en die werden met open armen ontvangen.

De bibliotheek/computerlokaal + 4 zonnepanelen

De kinderen tijdens de liederen en het gebed

De school beschikt al over 4 zonnepanelen om de laptops op te laden. Oh ja, over elektriciteit gesproken. Stroom is er enkel 's avonds van 19u tot 23u. Enkel als er ergens in het dorp een rouwfeest is, blijft de stroom een hele nacht. (Op zo een feest wordt er gedanst en gedronken, een hele nacht lang).
De interviews van de kinderen en juffen gingen heel vlot dus waren we iets na de middag klaar. Tijd om even uit te rusten en waarin kan dat beter dan een hangmat, tussen mango, sinaas-en kokosbomen..?! Oh ja, bananenbomen ook, niet onbelangrijk! Van deze hebben we dan ook rijkelijk gesmuld tijdens het hangmatteren.

Edgar was van plan ons veel te laten zien dus als we uitgerust waren, stapten we met ons 4 (Edgar, Eline, cameraman en ik) de korjaal in. Waterscheppend en peddelend vaarden we weg van het dorp, de Surinamerivier over naar een enorme zandbank. En die was leeg. Ons eigen privéstrand in de rivier. Wie kan dat zeggen?!
Een hele namiddag lang hebben we gezwommen en nog net voor het donker waren we terug. Tijd om het dorp te ontdekken, ookal was het donker. Dat was niet erg.
Alles liet hij ons zien zoals de vorige plek waar zijn familie woonde maar daar weg gejaagd is, de begraafplaats, de woning van de vroegere kapitein van het dorp...
Goed dat Edgar erbij was, met ons 2 hadden we zeker verloren gelopen. Alle huisjes en paadjes, het lijkt echt zo hard op elkaar..

Ons privéstrand

 

De korjaal

Het fruit rond onze hangmat

Spelende kinderen in de rivier

Wat hebben we nog meer gezien?
Het voetbalveld waar iedere avond tegen 18u gevoetbald wordt, zuurzakken (fruit), kaaimannen in het donker, een dode kaaiman in het licht, mango's, sinaas, ananas, bananen, bosbrandjes om plaats te maken om te zaaien, een vuile dikke spin, het huishouden in de rivier, de polikliniek, kindjes die nieuwsgierig zijn maar toch niet dichter durven komen, spelende kinderen in de rivier,... Magnifiek!

De afwas in de rivier

Tapir schoonmaken 

Dit verhaal en avontuur was fantastisch maar daar horen vooral veel beelden bij..
Ik zal die dus nog uitgebreid moeten tonen eens terug thuis.

Dit avontuur heeft voor mij alle trips overtroffen! Gewoon midden in het echte leven, meedraaien en ervan genieten. Ik wilde echt helemaal niet weg! De mensen waren zo vriendelijk en ze willen ons terug zien.
Wie weet... ;)

We wilden niet naar huis!!

Het was fan-tas-tisch!